OYUNBAZLAR

Dilek’in tuvalleri, izleyiciyi ilk bakışta cezbeden güçlü görsel diliyle, modern anlatı ile mitolojik hafızayı ustalıkla harmanlar. Her bir figür, biçimsel sadelikle kurgulanmış olsa da taşıdığı anlam ve çağrışım yoğunluğu bakımından katman katmandır. Tıpkı bir halk efsanesi gibi: anlatıldıkça genişleyen, her dinleyende başka bir yankı bulan. Resimlerin merkezinde, neredeyse tüm evrenle organik bir bağ kurmuş kadın figürleri yer alır. Bu kadınlar, yalnızca temsili bedenler değil; toprağın, bilincin, sezginin ve hafızanın taşıyıcılarıdır. Gözlerle kaplı elbiseleriyle hem bakan hem izlenen; hem sırdaş hem tanık figürler olarak belirirler. Dilek’in bu figürleri, sadece kadınlığın değil, insan oluşun evrensel halini sembolize eder. Kompozisyonlardaki görsel öğeler — turnalar, buğday başakları, yılanlar, güneşler ve spiral çizgiler — sanatçının sembolik dünyasının kurucu parçalarıdır. Bu imgeler, Anadolu’nun kadim mitlerinden, doğa kültlerinden ve kolektif bilinçaltımızdan beslenir. Turna, hem umut hem yas; yılan, hem bilgi hem yasak; başaklar ise bereketin ve emeğin sessiz tanıkları olarak yer alır. Renk kullanımı ise dramatik ve bilinçli bir seçimdir. Kırmızı, sadece bir fon değil; tutkuyu, tehlikeyi ve yaşam gücünü taşıyan bir katmandır. Sarı, tarlaların ve güneşin belleğini çağrıştırırken; siyah ve beyaz ise tüm bu dünyayı bir yazıt gibi okunabilir kılar. Dilek’in çizgileri, desenin ötesinde bir yazıdır: her eğri, her tekrar bir anlatıdır.